ABD ve NATO’nun tahrikiyle, Ukrayna’yı işgal eden Rusya, şimdi de nükleer bomba atması için tahrik ediliyor. ‘İyi de, Rusya da tahriklere kapılmasın’ dediğinizi, duyar gibiyim.
Rusya da şöyle düşünüyor; Sovyet Rusya’sı dağıldı. Birçok devlet kuruldu, Sovyet topraklarında. Batı ile yazılı olmayan anlaşmamıza göre, hiçbir eski Sovyet ülkesi, NATO’ya alınmayacaktı. NATO, Sovyetler Birliği’ne karşı kurulmuştu. Madem öyle, o zaman neden hala var ve yeni üyeler topluyor kendine. Üstelik de Gürcistan’ı, Ukrayna’yı dahi içine almak istiyor. Bununla da kalmıyor, Rusya’yı tehdit ediyor!
Şimdi siz Rusya olsanız, ne yaparsınız?
Ben Rusya olsam, Putin’in yaptığını yaparım! Rusya, Ukrayna’nın yüzde 20’sini elinde tutuyor. İstese tamamını alır. Ukrayna’nın tamamını almak Rusya için hiçbir şey. İnanın böyle!
Eli çubuklu malum kanalların maaşlı yorumcularına bakarsanız, Rusya yıkılıyor. Gerçek Rusya, bundan sonra ortaya çıkacak başlığıyla, konuyu daha önce de yazdım. Rusya’nın yıkılmasını en başta Batı istemez. Batı, Rusya’nın ne ölmesini ister, ne de güçlenmesini. Yorulmasını, itaat etmesini, dünyayı yönetme iddiasından vazgeçmesini, ister.
Ayrıca nükleer silah sahibi hiçbir ülke, nükleer sahibi başka bir ülkeyle savaşmaz. Yani kimse, ABD ile Rusya’nın savaşmasını beklemesin. ABD ve Rusya toprakları dışında mesela Türkiye gibi bir yerde savaşabilirler.
Mesela dedik!
ABD, AB’yi oyuna getirdi. NATO’yu güçlendirdi. Avrupa Birliği kendi ordusunu kurmaktan söz etmişti ama şimdi NATO’ya bağlılık yeminleri eder noktaya geldi üyeler. Yeni üyeler sırada bekliyor, birliğe girmek için. Macron gibi “NATO’nun beyin ölümü gerçekleşti” diyecek bir Fransız lider de çıkmaz artık.
AB bitmişti, şimdi daha da bitti. Artık kâğıt üzerinde bir AB var. Üyeler, Putin’in korkusundan titriyor. Ve Rusya, nükleer atmaktan söz ediyor ki, sen var korkuyu düşün!
AB korkuyor, Rusya korkutuyor, plan süper işliyor!
NATO güçlendiyse kazançlı belli. Ukrayna’nın batı sınırına, Polonya’ya yakın noktaya, bir tane minik nükleer bomba, atılırsa, iş tamam!
ABD’nin özellikle Almanya’ya kurduğu büyük bir tuzak bu… Ayı/Rusya kendine uzatılan bala/Ukrayna’ya gelerek, kısa vadede kazançlı olsa da, uzun vadede zararlı çıkacaktır. Sovyet Rusya’sı ile ülkeleri korkutup, Batı’nın ayak dibinde tutan bir tuzağa düşerse ki, düştü bence, ileri de bir daha parçalanma riski yaşar. Rusya’nın da asıl korkusu, tekrar bölünüp parçalanmak. Korku, insanlara yanlış yaptırdığı gibi devletlere de yaptırır.
Rusya, Prof. Dr. Haydar Baş’ın tezlerinden yararlanıp, bugünkü gücüne erişti. ‘kaynakları devletleştirmek’, ‘milli paralarla ticaret’ yapmak gibi son derece önemli formüllere sahip oldu. Bunu da 2013 yılında Duma’da dünyaya ilan etti.
Ancak Baş Hoca onlara bir tavsiyede daha bulundu Duma’da: “Ülkelerin egemenlik haklarına saygı duyar, koruyup kollarsanız, özgürlüklere değer verirseniz, Batı’ya alternatif olursunuz…”
Ülkelerin Batı’nın oyunlarına gelmesine engel olan bir Rusya mı, Batı’nın oyunlarına gelip zayıf ülkelere saldırmak mı?!
İşte Rusya’nın kazanması veya kaybetmesi buna bağlı. ABD’nin kendine biçtiği “korkutucu” rolünü oynayarak, ülkeleri ve hatta halkları kendinden kaçırırsa, Rusya kaybeder.
Şimdi Batı, Rusya’nın nükleer atmasını istiyor!
Ukrayna’yı işgal tuzağına düştüğü gibi bu tuzağa da düşerse, Rusya’nın işi zor… Rusya, dönülmez bir yola girdi. Ve Rusya, asla blöf yapmıyor. Bundan 10 yıl kadar önce, ABD’li bir dergide askeri ve strateji uzmanlarına ‘Rusya hangi şartlarda nükleer silah kullanır?’ sorusu yöneltilmiş ve cevaplar alınmıştı.
Ortak düşünce şu olmuştu: Rusya, güvenliğini tehdit eden bir durum ortaya çıkarsa, nükleer silah kullanmaktan çekinmez. Öyle ki Rusya yoksa dünya da olmasın, der. İşte Rusya bugün, bunu yaşıyor. Batı’nın tahrikleri ve Rusya’nın restleri ortada…
Rus devlet aklı, karizmayı çizdirmeden, sokulduğu tuzaktan, Putin’in ‘sağlık problemleri’ veya ‘ kaza sonucu ölümü’ gibi bir ara formülle çıkmayı dener mi bilinmez. Kremlin, bu tür atraksiyonlara yabancı değil. Ancak nükleer restleşme, başka bir şeye benzemez.
Velhasıl, insanlığı koyu bir zifiri karanlık bekliyor.
